Met de high speed trein naar Yueyang City
Door: wnfannelijn
Blijf op de hoogte en volg Annelijn
13 Oktober 2010 | China, Yueyang
Het avontuur is terug! Na tien dagen braaf foto's maken in de Panda Base heb ik de herrie en chaos van Chengdu ingeruild voor de herrie en chaos van Yueyang City. Ik ben eerst met het vliegtuig naar het zuiden (Changsha) gevlogen en toen in een high speed trein met 328 km/uur door rommelige rijstvelden en langs lelijke huizen weer een stukje terug naar het noorden (Yueyang City) gesjeesd. Op het vliegveld in Changsha werd ik opgepikt door WWF officer Baoyu; dat klinkt als Sjoe-Bah. Waarschijnlijk heb ik geen talent voor Chinese taal want ik zie zelf geen enkele relatie tussen de letters op papier en de uitspraak. Anyway. Het is een olijke Chinees met een vrolijke lach én hij spreekt een paar woorden Engels.
Eind van de middag arriveerden we in Yueyang City. Het hotel oogt lux met een grote goudvisvijver in de lobby en een bar en sauna op de eerste verdieping. Het zijn ruime kamers met grote fauteuils en grote mokken om thee te zetten. In de badkamer liggen naast een batterij aan zeepjes, shampoo en douchegel ook condooms en speciale crème om je 'mannelijke' of 'vrouwelijke' genitaliën te reinigen. Het geeft een exotisch tintje aan de drie knappe dames in glimmend hoteluniform, die zich achter de receptiebalie zichtbaar vervelen.
Goed. Nadat ik mijn koffer in mijn hotelkamer had gedropt en een technische man mijn internetverbinding met plakband had gerepareerd, ging ik met Baoyu (Sjoe-Bah) dineren met de managers van Dongting Lake Nature Reserve en nog wat partnerorganisaties. Dineren in China is een belevenis. Traditionele restaurants zijn een lange gang waaraan allerlei eetkamers grenzen. Elk gezelschap zit privé aan een ronde tafel waarop allerlei gerechten op een draaischijf in het midden staan. Met chopsticks vist iedereen hapjes en sliertjes uit de schalen die voorbij glijden en met luid geslurp wordt het eten naar binnen geslobberd. De hoge baas van de Vissersmannen Club (met ook het hoogste woord) spuugde de visgraatjes en alles wat hij nog meer niet bliefde op de grond. Gelukkig zat ik niet naast hem.
In Chengdu kreeg ik thee en watermeloensap bij diners geserveerd, maar dit gezelschap dronk wat sterkers: een soort Chinese wodka. Ik heb het vermoeden dat Baoyu (Sjoe-Bah) allergisch is voor alcohol want na 1 slok kreeg hij rode vlekken in zijn gezicht en na 2 slokken was hij een grote rode vlek waar heel veel vrolijke herrie uitkwam. Anyway. Ik heb me niet aan het goedje gewaagd en tegen de tijd dat de hoge pief van de visclub mij een voetmassage aanbood, was ik blij dat ik nuchter was en het vriendelijk af kon slaan.
Tijdens het diner heb ik ook kennis gemaakt met de gids, die mij morgen het WWF waterproject gaat laten zien. Ze spreekt amper (lees: AMPER!) Engels. Ik ben bang dat ze me weinig informatie voor een artikel kan vertellen. Spannend!
Eind van de middag arriveerden we in Yueyang City. Het hotel oogt lux met een grote goudvisvijver in de lobby en een bar en sauna op de eerste verdieping. Het zijn ruime kamers met grote fauteuils en grote mokken om thee te zetten. In de badkamer liggen naast een batterij aan zeepjes, shampoo en douchegel ook condooms en speciale crème om je 'mannelijke' of 'vrouwelijke' genitaliën te reinigen. Het geeft een exotisch tintje aan de drie knappe dames in glimmend hoteluniform, die zich achter de receptiebalie zichtbaar vervelen.
Goed. Nadat ik mijn koffer in mijn hotelkamer had gedropt en een technische man mijn internetverbinding met plakband had gerepareerd, ging ik met Baoyu (Sjoe-Bah) dineren met de managers van Dongting Lake Nature Reserve en nog wat partnerorganisaties. Dineren in China is een belevenis. Traditionele restaurants zijn een lange gang waaraan allerlei eetkamers grenzen. Elk gezelschap zit privé aan een ronde tafel waarop allerlei gerechten op een draaischijf in het midden staan. Met chopsticks vist iedereen hapjes en sliertjes uit de schalen die voorbij glijden en met luid geslurp wordt het eten naar binnen geslobberd. De hoge baas van de Vissersmannen Club (met ook het hoogste woord) spuugde de visgraatjes en alles wat hij nog meer niet bliefde op de grond. Gelukkig zat ik niet naast hem.
In Chengdu kreeg ik thee en watermeloensap bij diners geserveerd, maar dit gezelschap dronk wat sterkers: een soort Chinese wodka. Ik heb het vermoeden dat Baoyu (Sjoe-Bah) allergisch is voor alcohol want na 1 slok kreeg hij rode vlekken in zijn gezicht en na 2 slokken was hij een grote rode vlek waar heel veel vrolijke herrie uitkwam. Anyway. Ik heb me niet aan het goedje gewaagd en tegen de tijd dat de hoge pief van de visclub mij een voetmassage aanbood, was ik blij dat ik nuchter was en het vriendelijk af kon slaan.
Tijdens het diner heb ik ook kennis gemaakt met de gids, die mij morgen het WWF waterproject gaat laten zien. Ze spreekt amper (lees: AMPER!) Engels. Ik ben bang dat ze me weinig informatie voor een artikel kan vertellen. Spannend!
-
13 Oktober 2010 - 18:44
Paul En José:
Lieve Annelijn, wat een belevenissen. Wij volgen ze in opperste verbazing en blijven nieuwsgierig naar de volgende aflevering waar je mogelijk met handen en voeten zal moeten communiceren (toch maar voetmassage ??) -
13 Oktober 2010 - 20:30
Annet:
Dit is stof voor een roman! Ik ben nu al razend benieuwd naar het volgende hoofdstuk!
-
13 Oktober 2010 - 21:27
Saskia Noort:
Graag wil ik je laatste verhaal gebruiken voor mijn nieuwe roman "de visclub", geweldig...., bij deze vraag ik je toestemming,
Groet Saskia -
14 Oktober 2010 - 00:40
Annelijn Steenbruggen:
beste Saskia, ik weet niet hoe ik je een antwoord moet geven dus ik probeer het maar zo: wat een eer dat je mijn verhaal wilt gebruiken voor je boek. Natuurlijk mag je het gebruiken. Komt mijn naam dan bij de referenties/bronnen? Niet dat het hoeft, maar het zou wel stoer zijn voor mij! :-) Je kunt me overigens direct mailen via: annelijn@noorderhoeve.nl.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
