Hoe ik ging 'birdwatchen' met Hello Kitty

Gister was de grote dag: ik ging op safari in het wetland van East Dongting Lake Nature Reserve, waar WWF bij betrokken is. Ondanks dat ik heftige pogingen had gedaan om vooraf helder te krijgen wat mij te wachten stond, had ik nog geen idee. Op Google had ik de kaart van Dongting Lake opgezocht en op de website van WWF had ik wat artikelen gevonden. Maar wat ik ging doen en wie ik ging ontmoeten, was een grote Chinese verrassing! Het enige wat ik wist: ik had een gids die amper Engels spreekt. Om 9 uur zat ze in de lobby van het hotel op mij te wachten. Ze was zo iel, dat ze praktisch verdween in de kingsize fauteuil met dikke zachte kussens.

Het is heel erg, maar ik weet haar naam niet. Het was voor mij onmogelijk om het te ontcijferen op gehoor en toen ik vroeg of ze haar naam voor mij wilde opschrijven, had ik 4 prachtige Chinese karakters in mijn opschrijfboekje staan. Omdat ze een heel zacht en lief kinderstemmetje had, heb ik haar maar Hello Kitty genoemd. Hello Kitty had pumps met naaldhakken aan, een laag uitgesneden spijkerbroek zodat je haar blote Hello-Kitty-navel kon zien en een hippe witte handtas. Precies de outfit die ik verwacht van een gids, die mij een wetland gaat laten zien. Anyway. Hello Kitty was niet alleen elegant, ze was ook super attent en behulpzaam dus het beloofde een gezellige dag te worden.

We reden de stad uit en sloegen rechtsaf een dijk met modderweg op. Na een uur rijden, arriveerden we bij een nieuw gebouw onderaan de dijk. Dit was een 'station' van het Nature Reserve. Op de directeur en twee schoonmakers na was het gebouw uitgestorven. Na wat heen en weer gepraat, kwam de directeur met een paar hoge kaplaarzen aanzetten. Ik had al kaplaarzen aan (meegenomen uit Holland) dus ze konden niet voor mij zijn. Ik had goed gegokt (omdat niemand Engels spreekt, zag ik dit uitstapje maar als een leuk raadspelletje!). Hello Kitty trok haar pumps uit en verdween met haar dunne benen in de zevenmijlslaarzen.

Goed. Met z'n tweeen gingen we op stap. Ik hobbelde achter Hello Kitty aan over een dijkje naar het wetland. Hello Kitty had een verrekijker omgehangen en vanwege de regen een roze paraplu met beertjes. Voordat we het wetland bereikten, moesten we een lastige hobbel overwinnen: een waterkreek oversteken met drijfmodder, waardoor je – als je een misstap maakte - tot je blote Hello-Kitty-navel dreigde weg te zakken in de zachte rivierklei. Ik moet toegeven: Hello Kitty bleek een stoer wijf die niet bang was om vies te worden. Zij stond als eerste aan de overkant en reikte mij een poezelig maar oersterk handje aan om mij de helling op te trekken.

We waren op het wetland. Ik vond het heerlijk om na drie weken stad weer een horizon te hebben met frisse lucht. Hello Kitty speurde die horizon af naar vogels. Helaas waren we in het verkeerde jaargetijde om vogels te kunnen zien. Heb ik weer! Ik had hier eigenlijk zes weken later moeten zijn om de trekvogels te kunnen zien. Maar de vogels die Hello Kitty ontdekte, daar bleek ze behoorlijk veel verstand van te hebben. Jammer dat ik de namen van de vogels absoluut niet kon verstaan, maar ik begreep wel dat een groepje trekvogels uit Australie kwam. Hello Kitty vertelde me dat 'education' en 'bird protection' de belangrijkste doelen waren van de Nature Reserve. Meer inhoudelijke informatie heb ik overigens niet aangereikt gekregen die dag.

Dat 'education' belangrijk is, ontdekte ik bij het tweede 'station'. Een prachtig educatiecentrum met opgezette vogels, vissen op sterkwater, een wereldkaart met daarop de vliegroutes van de trekvogels en tientallen informatieborden over het Dongtin Lake. Het wetland is een zeer belangrijk tussenstation voor de trekvogels die van Australie naar Rusland vliegen. Als ik de vliegroutes van de vogels zie, voel ik een diep respect voor de natuur. Het is super belangrijk dat we dit wetland vitaal en levend houden en ik ben blij dat ik WWF donateur ben zodat ik mijn steentje bijdraag aan het behoud van zulke unieke natuurgebieden.

Na het educatiecentrum zijn we terug gegaan naar de stad. Omdat het pas 16 uur was, heeft Hello Kitty mij een toeristische tour gegeven door Yueyang City. Ik heb met haar de oude stadswal bezocht, dat aan het Dongting Lake ligt en de antieke houten torens beklommen, die uitkijken over het water. Helaas regende het pijpestelen waardoor het uitzicht minimaal was.

De dag werd afgesloten met een diner in een megalomaan restaurant met glimmende marmeren vloeren, hoge plafonds en knappe dames in rode zijden jurken bij de ingang. Hello Kitty en ik zaten van top tot teen onder de modder van het wetland. Hello Kitty scheen zich daar niet druk over te maken, dus heb ik dat ook maar niet gedaan.