Welcome Ceremony for the Pambassadors

Neeeeeeeeeeeeeeeeee! Wat ik nu heb meegemaakt is te bizar voor woorden!

Het begon allemaal zo rustig gister. Mijn vliegtuig vertrok aan het eind van de middag en omdat de businessclass niet was uitverkocht was ik de gelukkige persoon met twee riante stoelen voor mij alleen. Ondanks het tijdsverschil van 6 uur kwam ik vanmorgen redelijk uitgerust aan in Chengdu. In het vliegtuig ontmoette ik al de andere Europese Pambassador kandidaten: David uit Parijs, Ylenia uit Milaan en Jeroen uit Brussel. Net als ik waren zij ook alle drie nog beduust van het feit dat ze halsoverkop naar China gingen om deel te nemen aan de finale voor Pambassadeur.

Op Chengdu vliegveld werden we juichend en joelend onthaald door 4 Chinese dames. Je moet je voorstellen: terwijl ik in Nederland mijn koffer aan het pakken was, waren zij hier met man en macht de komst van de finalisten aan het voorbereiden. Onze aankomst was voor hun een ontlading.

We werden in een veel te kleine auto gepropt met de mededeling: je hoeft niet met de chauffeur te praten want ze spreekt toch geen Engels. Vanaf het vliegveld tot aan het hotel reden we over een overvolle vierbaansweg door een betonnen landschap van flats, vangrails en viaducten. Het ooit witte beton was zwart uitgeslagen door de autogassen, zoals vroeger in het Oostblok. Opeens werd de stad groen. Althans, tussen de flats en vangrails stonden nu stoffige bomen en struiken. Tussen al het beton verscheen opeens ons hotel: een modern gebouw omringd door vijvers met fonteinen en bamboehagen. In het hotel ontmoetten we de andere organisatoren van het project 'search for the international pambassadors'. We konden op onze hotelkamers bijkomen van de reis en om vier uur werden we verwacht voor de eerste briefing. Tijdens de briefing ontmoette ik de overige Pambassador finalisten. Het is een bont gezelschap. Van de uitbundige Jennifer uit Sidney tot de fanatieke pandaverzamelaar Jeroen uit Belgie en de graatmagere Jellyfish (Just call me by my nickname), een fotomodel uit Taiwan.

Bij de briefing kregen we de te horen wat ons te wachten stond: vanavond hadden we diner met de directeur en medewerkers van de Panda Base en daarna was er een welkomstceremonie. Tot nu toe ging alles nog goed. Er werd een vrijwilliger gevraagd om namens alle Pambassadeurs te speechen – bij het diner dacht ik – en ik bood me aan. Elke oefening om in het publiek over panda's te spreken, leek me meegenomen. Tussen de briefing en het diner had ik een half uurtje om de speech te schrijven. Tijdens het diner – een tradiotionele Chinese rijsttafel – gingen alle vertegenwoordigers speechen behalve ik. Mijn speech – begreep ik nu – was voor tijdens de ceremonie.

Na het diner gingen we niets vermoedend naar buiten. Op het plein voor ons hotel zag ik een enorm podium staan met pluchen pandaberen en ronddraaiende discolampen. Voor het podium was de binnencirkel van het plein gemarkeerd met een roodwit lint. De 12 finalisten werden hier aan hun 'host families' voorgesteld. Twaalf Chinese gezinnen (vader, moeder en een kind) die 'hun' eigen Pambassador door de finale moeten coachen. Mijn host family vertelde mij dat ik 'na het poezie-optreden' aan de beurt was en dat ik na mijn speech twee vragen zou krijgen: 1) hoe ik mij voelde in Chengdu; en 2) of ik wel eens van Chinese opera had gehoord. Op de eerste vraag werd ik geacht te antwoorden: 'Ik vind het hier geweldig en de mooncakes zijn heerlijk' en op de tweede vraag moest ik zeggen: 'Ja, mijn host family heeft mij net over de Chinese opera verteld en ik verheug me op optreden dat we zo krijgen.'

Toen begon de ceremonie. Een ueber modieuze Chinese jongen ging de 12 Pambassador finalisten aankondigen. Terwijl inmiddels half Chengdu op de been was om ons toe te kijken, moesten wij juichend en zwaaiend het podium betreden. Je moet je voorstellen het WK in Nederland: alles wat bij ons oranjes was, waren hier pandaberen. Op het podium moesten we in een zin vertellen hoe geweldig het was om hier te zijn en toen dat gebeurd was, volgde de ene naar de andere traditionele act. Poezie, theater, opera, zang. Alles kwam voorbij en tussen deze acts door moest ik ook het podium betreden voor mijn last minute speech en voorgeprogrammeerde vragen en antwoorden. Ik zat met mijn host family dichtbij de geluidsboxen, die zo hard stonden te tetteren dat ik er nu nog suizende en pijnlijke oren van heb. De 12 finalisten krijgen ook allerlei cadeaus aangeboden, waaronder traditioneel handwerk in een lijst dat volgens mij – aan het applaus te horen – door een gevierd kunstenaar gemaakt is. Anyway. Ik en de andere 11 finalisten kwamen er vandaag achter dat deze pandawedstrijd voor ons een klein berichtje in een krant of op internet was maar in China is het een gigantisch event waar ze met enorm veel verwachtingen naar toegeleefd hebben. Chengdu stond vanavond op z'n kop en wij – de finalisten – werden vooral enorm overdonderderd door zoveel culturele bombarie. Poeha! Ik weet nu hoe het voelt om omsingeld te worden door een haag van foto- en filmcamera's. Het went best snel.

Morgen worden we om 8 uur door onze host families opgehaald in het hotel en gaan we naar de Panda Base. Na al die pluchen panda's wil ik heel erg graag een echte panda zien. En dat staat morgen op het programma.